Έγραψα ένα ποίημα σήμερα
με λέξεις απλές.
Δυο ηλιοτρόπια,
ένα ζευγάρι μάτια,
ένα κυκλάμινο,
μια αμμουδιά ολόχρυση.
Τα μάτια σου στέγνωσαν, μα τα δικά μου ακόμη βροχή.
Πώς κοιτάς την ομορφιά κατά πρόσωπο;
Πώς ξεπλένεις μια θάλασσα με λίγες σταγόνες;
Πώς λες όχι και ναι;
Και σ’ αγαπώ και ιστορίες για έρωτα και θάνατο.
Μικρές ζωές κάθε νύχτα,
μέχρι να ξημερώσει τις έχουμε ζήσει.
Εκείνο το νησί που δεν πήγαμε κι ούτε θα πάμε.
Μια κραυγή αγωνίας με λίγη λύπη.
Δυο ηλιοτρόπια, ένα κομμένο κυκλάμινο.
Ένα ποίημα, το πιο λιτό δώρο του κόσμου.
Δεν είχα ποτέ μου περισσότερα να δώσω.
Κι αν είχα, πάλι θα στα ’δινα.
(ένα ποίημα για μια συλλογή πεζών)
