Περίεργη μουσική βγάζει ο αέρας σήμερα,
με μια δυναμική κι έναν λυγμό σχεδόν σαν μοιρολόι.
Τριγυρίζει στα αυτιά μου και κινείται γρήγορα
για να γυρίσει με καινούριους αγέρες,
ανανεωμένους, φριχτούς,
σαν φωνές άλλου κόσμου που εκλιπαρούν
ουρλιάζοντας «βοήθεια».
Λεπτές κουρτίνες που ανοιγοκλείνουν βιαστικά
στα μουλωχτά και απροειδοποίητα
έρχεται και φεύγει το φως του ήλιου.
Μη ζητάς τώρα να γίνω εγώ ο ίσκιος
στο δικό σου φως που με πίστεψε
σαν άγνωστο θεό του.
Στοίχημα θα έβαζα πως αν σε φιλούσα
θα ένιωθα το φαρμάκι σου να τρέχει στις φλέβες μου.
Εκείνο το νιώθω τώρα να κυλά
σαν στενά ποτάμια νερού που μουσκεύουν
και παγώνουν αστραπιαία ό,τι βρίσκεται στο διάβα τους,
συνεπαίρνοντας βαριά τ’ αθώα φύλλα
που αγωνιούν να σηκωθούν και να πετάξουν.
Πες μου πώς να μονομαχήσω με την ίδια τη ματιά μου
που επιβλητικά με διατάζει να τον κοιτώ ασταμάτητα
να στέκω μεθυσμένη στα σκοτεινά,
χωρίς να μπορώ να συγκρατήσω
αδρανή το μυαλό και το σώμα.
Να ξέρεις η μοίρα με ήθελε να αναπνέω σε κόσμους
που ξεπουλιέται η ηθική αγέννητη ακόμα,
σε συνουσίες ανούσιες, φθηνές.
Που οι πρίγκιπες δεν είναι θαρραλέοι,
δεν διακρίνονται για τη χρυσή καρδιά τους
κι ο παράδεισος δεν είναι λιβάδια με ατέλειωτες βιολέτες
και ουρανούς απέραντα γαλάζιους.
Σίγουρα η θάλασσα εδώ φουρτουνιάζει, μαρτυρά
τα πιο κρυφά σου μυστικά χωρίς να σε ρωτάει.
Την ψυχή μου θα πουλούσα στον διάολο
για μια ζωή μη αριθμημένη,
μια ζωή όπου ο θαλασσινός άνεμος
θα με μεθά πιο πολύ απ’ το οινόπνευμα.
Πιο γαλάζια από ποτέ.
Να χορταίνει το μάτι με τα λιβάδια τα λουλουδάτα.
Πιο πράσινα από ποτέ.
Παπαρούνες κόκκινες να ανεμίζουν και να χορεύουν,
κόκκινες σαν το αίμα
Πιο κόκκινες από ποτέ.
Από την ακατάπαυστη αιμορραγία τούτου του κόσμου.
